کد مطلب:124423 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
اهل بیت و شیعیان
[26]-218- فرات كوفی با سند خود از أصبغ بن نباته نقل كرده است:
عبدالله بن جندب به علی بن ابیطالب علیه السلام نوشت:فدایت شوم، ضعفی در من است. تقویتم كن. علی علیه السلام به فرزند خود - حسن علیه السلام - فرمود تا نامه ای به او بنویسد، و او نوشت:
حقا كه محمد صلی الله علیه و آله، امین خدا در زمینش بود. پس چون وفات یافت، ما - خاندان او - امین های خدا در زمینش هستیم. دانش [سررسید] مرگ ها و حوادث نزد ماست، و ما چون كسی را ببینیم، با واقعیت ایمان و با واقعیت نفاقش، او را می شناسیم، و شیعیان ما، با نام و نسب، [برای ما،] شناخته شده اند. خدا از ما و ایشان پیمان [پایداری در راه خدا] گرفته است، به سرچشمه های ما می رسند، و به قدمگاه های ما درمی آیند. كسی جز ما و ایشان، بر آیین [توحیدی] پدر ما - ابراهیم علیه السلام - نیست. ما در روز قیامت، دامن پیامبرمان را می گیریم و پیامبرمان دست به دامن نور پروردگار است و شیعیان ما دست به دامن ما دارند.
هر كه از ما جدا شود، به هلاكت می رسد، و هر كه از ما پیروی كند، به ما می پیوندد، و ترك كننده ی ولایت ما، كافر است، و پیرو ولایت ما، مؤمن است. هیچ كافری ما را دوست نمی دارد، و هیچ مؤمنی ما را دشمن نمی دارد و هر كس با محبت ما بمیرد، خدا را سزد كه او را با ما مبعوث كند.
[ صفحه 213]
ما برای پیروان خود، نوریم و برای آن كه از پی ما می آید، هدایتیم، و كسی كه از ما رو برتابد، از ما نیست، و هر كس از ما نباشد، بهره ای از اسلام ندارد.
خدا به وسیله ی ما دین خود را آغاز كرد، و با ما به پایان می برد، و با ما سبزه های زمین را خوراك شما می كند، و خدا با ما، شما را از غرق شدن امان می دهد، و با ما، در زندگی و برزخ و قیامت و صراط و میزان و هنگام ورود به بهشت، شما را نجات می بخشد.
و مثل ما در كتاب خدا، همچون مثل مشكات است. مشكات، قندیل است، و در ما، چراغ است، و چراغ، محمد صلی الله علیه و آله و خاندان اویند، و چراغ، در شیشه است. «آن شیشه، گویی اختری درخشان است كه از درخت خجسته ی زیتونی - علی بن ابیطالب علیه السلام - كه نه شرقی است و نه غربی - نه یهودی است و نه نصرانی - افروخته می شود. نزدیك است كه روغن [زلال] آن - هر چند بدان آتشی نرسیده باشد - روشنی بخشد. نوری، بر روی نوری دگر است. خدا هر كه را بخواهد، به نور خود هدایت می كند.» [1] .
و خدا را سزد كه یاور ما را در روز قیامت بیاورد در حالی كه چهره اش درخشان، برهانش تابان و نزد او، دستاویزش بزرگ است.
و خدا را سزد كه یاور ما را رفیق پیامبران، شهیدان، صدیقان و صالحان قرار دهد، و آنان چه خوب همدمی اند.
و خدا را سزد كه دشمن و منكر ولایت ما را رفیق شیطان ها و كافران قرار دهد، و ایشان چه بد رفیقی اند.
و شهید ما ده درجه برتر از شهدای دیگران است، و شهید شیعیان ما هفت درجه برتر از شهید غیر خودشان است.
پس ما نجیبان [بنی آدم] و پیشگامان پیامبران و جانشینان خدا در زمین و همان «خالص شده های برای خدا» در كتاب خداییم، و ما نزدیك ترین مردم به پیامبر خداییم، و ما آن كسانیم كه خدا دین خود را برای ما تشریع كرد، و در كتاب خود فرمود:«از دین، آنچه
[ صفحه 214]
را كه به نوح درباره ی آن سفارش كرد، برای شما تشریع كرد، و آنچه را به تو وحی كردیم، و آنچه را كه درباره ی آن به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش نمودیم كه دین را برپا دارید، و در آن تفرقه اندازی مكنید» [2] - و بر امت محمد صلی الله علیه و آله باشید - [آری:] «بر مشركان [آنچه كه ایشان را به سوی آن فرامی خوانی]، گران می آید.» [3] . [4] .
عبدالله بن جندب به علی بن ابیطالب علیه السلام نوشت:فدایت شوم، ضعفی در من است. تقویتم كن. علی علیه السلام به فرزند خود - حسن علیه السلام - فرمود تا نامه ای به او بنویسد، و او نوشت:
حقا كه محمد صلی الله علیه و آله، امین خدا در زمینش بود. پس چون وفات یافت، ما - خاندان او - امین های خدا در زمینش هستیم. دانش [سررسید] مرگ ها و حوادث نزد ماست، و ما چون كسی را ببینیم، با واقعیت ایمان و با واقعیت نفاقش، او را می شناسیم، و شیعیان ما، با نام و نسب، [برای ما،] شناخته شده اند. خدا از ما و ایشان پیمان [پایداری در راه خدا] گرفته است، به سرچشمه های ما می رسند، و به قدمگاه های ما درمی آیند. كسی جز ما و ایشان، بر آیین [توحیدی] پدر ما - ابراهیم علیه السلام - نیست. ما در روز قیامت، دامن پیامبرمان را می گیریم و پیامبرمان دست به دامن نور پروردگار است و شیعیان ما دست به دامن ما دارند.
هر كه از ما جدا شود، به هلاكت می رسد، و هر كه از ما پیروی كند، به ما می پیوندد، و ترك كننده ی ولایت ما، كافر است، و پیرو ولایت ما، مؤمن است. هیچ كافری ما را دوست نمی دارد، و هیچ مؤمنی ما را دشمن نمی دارد و هر كس با محبت ما بمیرد، خدا را سزد كه او را با ما مبعوث كند.
[ صفحه 213]
ما برای پیروان خود، نوریم و برای آن كه از پی ما می آید، هدایتیم، و كسی كه از ما رو برتابد، از ما نیست، و هر كس از ما نباشد، بهره ای از اسلام ندارد.
خدا به وسیله ی ما دین خود را آغاز كرد، و با ما به پایان می برد، و با ما سبزه های زمین را خوراك شما می كند، و خدا با ما، شما را از غرق شدن امان می دهد، و با ما، در زندگی و برزخ و قیامت و صراط و میزان و هنگام ورود به بهشت، شما را نجات می بخشد.
و مثل ما در كتاب خدا، همچون مثل مشكات است. مشكات، قندیل است، و در ما، چراغ است، و چراغ، محمد صلی الله علیه و آله و خاندان اویند، و چراغ، در شیشه است. «آن شیشه، گویی اختری درخشان است كه از درخت خجسته ی زیتونی - علی بن ابیطالب علیه السلام - كه نه شرقی است و نه غربی - نه یهودی است و نه نصرانی - افروخته می شود. نزدیك است كه روغن [زلال] آن - هر چند بدان آتشی نرسیده باشد - روشنی بخشد. نوری، بر روی نوری دگر است. خدا هر كه را بخواهد، به نور خود هدایت می كند.» [1] .
و خدا را سزد كه یاور ما را در روز قیامت بیاورد در حالی كه چهره اش درخشان، برهانش تابان و نزد او، دستاویزش بزرگ است.
و خدا را سزد كه یاور ما را رفیق پیامبران، شهیدان، صدیقان و صالحان قرار دهد، و آنان چه خوب همدمی اند.
و خدا را سزد كه دشمن و منكر ولایت ما را رفیق شیطان ها و كافران قرار دهد، و ایشان چه بد رفیقی اند.
و شهید ما ده درجه برتر از شهدای دیگران است، و شهید شیعیان ما هفت درجه برتر از شهید غیر خودشان است.
پس ما نجیبان [بنی آدم] و پیشگامان پیامبران و جانشینان خدا در زمین و همان «خالص شده های برای خدا» در كتاب خداییم، و ما نزدیك ترین مردم به پیامبر خداییم، و ما آن كسانیم كه خدا دین خود را برای ما تشریع كرد، و در كتاب خود فرمود:«از دین، آنچه
[ صفحه 214]
را كه به نوح درباره ی آن سفارش كرد، برای شما تشریع كرد، و آنچه را به تو وحی كردیم، و آنچه را كه درباره ی آن به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش نمودیم كه دین را برپا دارید، و در آن تفرقه اندازی مكنید» [2] - و بر امت محمد صلی الله علیه و آله باشید - [آری:] «بر مشركان [آنچه كه ایشان را به سوی آن فرامی خوانی]، گران می آید.» [3] . [4] .
[1] نور:35؛ (الزجاجة كأنها كوكب دري يوقد من شجرة مباركة) (لا شرقية و لا غربية) (يكاد زيتها يضي ء و لو لم تمسسه نار نور علي نور يهدي الله لنوره من يشاء).
[2] شوري:13؛ (شرع لكم من الدين ما وصي به نوحا والذي أوحينا اليك و ما وصينا به ابراهيم و موسي و عيسي أن أقيموا الدين و لا تتفرقوا فيه).
[3] شوري:13؛ (كبر علي المشركين).
[4] تفسير فرات الكوفي:285، ح 385.